โลกที่เต็มไปด้วยเรา ๑๑

โลกที่เต็มไปด้วยเรา ๑๑

ท้องทุ่งเป็นคุ้งน้ำ

ทุ่งข้าวสาบสูญ

ถ้อยคำใดจักปลอบประโลมดวงใจได้ทุเลา

 "คงมินาน คงมินาน"

เจ้าเอ่ยขานกับสายลมลอย...

โลกที่เต็มไปด้วยเรา ๑๐

 canto style :โลกที่เต็มไปด้วยเรา



๑
เกี่ยวก้อยร้อยกล้าข้าว
ปักดำโดยมือเจ้ากับข้าฯ
วาดหวังสะพรั่งงามท่ามกลางทุ่ง


๒
ระหว่างค่ำคืนอันคึกคะนองของห่าฝน
รุ่งเช้าซึมเทาของเงาทุ่ง
เห็นเพียงน้ำกับฟ้าทอดจรดกัน

ภาส นครขาม15

โลกที่่เต็มไปด้วยเรา(๙)ยามเช้าของแนวป่า

ยามเช้าของแนวป่า
นิ่งเงียบสงบ
ไม่มีแม้เสียงนกสนทนาการ

ยามสาย
เสียงนกเจี๊ยวจ๊าวจอแจ
อยู่รายรอบ

ชาวไร่นั่งพักเหนื่อย เสื้อชุ่มเหงื่อ
ใต้เงาไม้ระรื่นลม
ต้นไม้นานาชนิด
เบียดเสียดคลอเคลียลิ้มแดดอุ่น
มิได้ถามหาความรัก
ไม่เลือกที่มัก รักที่ชัง

คนเล่า
รังแต่จะหวาดระแวง
ยื้อแย่งพื้นที่ของตน

โลกที่เต็มไปด้วยเรา (๗)

ต้นข้าวเดือนตุลาคมแทรกรวงอ่อนนุ่ม
อวดดวงตะวันเดียวดาย
เสียงปลาฮุกเหยื่อในแปลงข้าว
เสียงเครื่องยนต์จากเครื่องตัดหญ้า
ชาวนากวัดแกว่งเครื่องตัดหญ้า
จนหยาดเหงื่อโทรมกาย

แล้วคันนารกเรื้อก็เตียนโล่ง

พี่ชาย

พี่ชาย
ความหมายของชีวิตคือสิ่งไหน
วัดความดี-เลวโดยปริมาตรใด
หรืแท้แล้วแค่หัวใจเพียงดวงเดียว

โลกนี้กว้างไกลพี่ชายก็รู้
คำบอกกล่าวยังกู่อยู่หน่วงเหนี่ยว
สร้างชีวิตจากชีวิตลำพังเดียว
ย่อมคุณค่าเก็บเกี่ยวประสบการณ์

พี่ชาย
บทพิสูจน์มากมายที่กรายผ่าน
แห่งเหตุผลค้นพบทบวันวาร
กลับเลือนผ่านทรงจำอำพรางใจ

เห็นดีแล้วใช่ไหม?พี่ชายเอย
จึงจากไกลอย่างเฉยเมยมิเอ่ยไหน
ไม่มีแม้สักร่ำถ้อยคำใจ
ไม่มีสื่อสารใดแม้คำลา

หลับเถิดพี่ชาย

ไม่มีหรอกความหมายอย่าห่วงหา

กลับสู่ว่างเปล่า-ความเป็นมา

พี่ชายล่วงหน้า-นิรันดร์แล้ว..ฯ

เขาไปอย่าง..เงียบเงียบเพียงลำพัง ๑

๑

สิบแปดกันยายน..

เขาไปพ้นจากขอบโลก

มิอินังข้างหลังวิโยค

โอหนอเจ้า-ดวงใจเอย

แค้นค่ำระกำเช้า

ฤๅเจ็บเศร้ามิเย้าเอ่ย

ดวงตาอันคุ้นเคย

ไปแหลกร้างค้างเดือนดาว

ทุบทิ้งทุกสิ่งหวัง

ลงภินท์พังสะพรั่งหนาว

เคยสดุดีชีวา วาว

กลับเสพเศร้าระทมครวญ

ท่วงเพลง"คนนอกคอก"

เคยคลอหยอกและยิ้มร่วน

ร้องร่ำ-ระยำตรวน

หยั่งเย้ยทุกข์ยุคสมัย

.......

เงียบเงียบเพียงลำพัง

แต่คล้อยหลังสะท้านไหว

เจ้าเฉือนหัวใจใครต่อใคร

ติดปีกวาดลิบโลกแล้วฯ....

.............................

เพลงประกอบบทกวี"คนนอกคอก"/คาราวาน